Şairler sonbaharda ölür,
Yapraklar hazan sarısı dökülür.
Topraktan tek bir gözyaşı süzülür,
Yüreğin o sırlı aynası örtülür.
.
Sahipsiz kalır dizeler,
Mısraların arası açılır,
Ne redif ne kafiye,
Gülemezler yaratıldığı neşe ile.
.
Bir çocuk bir şiir okur,
Yaşlı bir adam kör kalır,
Bir isim unutulur,
Bir şiir kaybolur zamanın içinde.
.
Gökyüzü kapanır kendi içine,
Tanrı küfreder kurduğu düzenine.
Yağmurla hayalleri büzülür,
Şairler sonbaharda ölür.
.
.
Bahadır İçel
Temmuz 2009